Laëtitia Launet: “Zure proiektuari buruzko zalantzarik baduzu, behar duzun motibazioa ematen dizute sari hauek” - Ahora

Hasierako ideia duela pare bat urte sortu zen, Madrilen bizi zenean. Nik boluntarioak egiten nituen. Hirietan zehar ibilbideak egiten genituen boluntario talde batekin eta beti pertsona berak ikusten genituen. Asko hitz egiten genuen haiekin, eta bikote batek esan zigun oso erabilgarria izango litzatekeela armairuak edo motxilak uzteko lekua izatea. “Zer egiten dut nik motxilarekin eta nire gauzekin prestakuntza batera joaten naizenean?” esan zuen berak. Hortik sortu zen lehen ideia. Urtebete eman nuen buelta ematen, zer egin zitekeen pentsatzen, aplikazio bat izatea bikaina izango zela pentsatu nuen arte. Zer dugu denok etxean erabiltzen ez duguna? Txoko bat, nahiz eta 50 cm karratu izan, motxilita edo zerbait uzteko. Hor sortu zen aplikazioaren lehen ideia: takilla familiarrak sortzea. Kolektiboaren erabiltzaileen profilak, bai eta beren gauzak gordetzeko etxean lekua duten familienak ere. Guztiak izango lirateke profil egiaztatuak, mundu guztiak konfiantza izan dezan.

Orduan hasi zen proiektua definitzen, baina pentsatu nuen zergatik gelditu hemen? Eta takillak baino zerbait gehiago egitea bururatu zitzaidan, etxerik gabeko pertsonentzat eskuragarri dauden baliabide guztiak bilduko zituen zerbait. Erakunde asko saiatzen dira etxerik gabeko pertsonei laguntzen, baina sakabanatuta daude, eta kolektiboak, batzuetan, ez daki nork lagun diezaiekeen gauza bakoitzerako.

Hori guztia aplikazio berean biltzea da asmoa, zerbitzuen mapa batean, eguneko zentroetako baliabideetan, aterpetxeetan, osasun-zentroetan... Era berean, gidak ere sartu nahi dira, adibidez, osasun-txartela nola lortu, baina baita proiektuaren zati nagusi bihurtu dena ere, jatetxe solidarioen zatia. Zati hau asko gustatzen zait, mundu guztiak lagun dezan saiatzen naizelako. Beren egunerokotasunean laguntzeko astirik ez dutenek hori egin dezakete taldeko pertsonentzat aurrez prestatutako zerbait utzita.
 

Mugikorreko aplikazio baten bidez funtzionatzen du batez ere Llumek, baina web-bertsioa ere izatea da asmoa. Etxerik gabeko pertsonen %60k baino gehiagok dute smartphone bat, baina zer egiten dugu geratzen den %40 horrekin? Ezin dugu ia erdira utzi. Asmoa da web-bertsio irisgarri bat izatea, adibidez, trebakuntza-saioetara joaten direnean, baita web-bertsio bat ere, konektatu gabe denda solidarioak non dauden ikusteko eta, gutxienez, mapan kokatzeko. Asmoa ez da bakarrik aplikazioa eta webgunea erabiltzea, baizik eta eranskailu bat jartzea, adibidez, tripadvisor gisa dendetan, jatetxeetan eta abarretan jartzen dena, bezeroek eta taldeko pertsonek jakin dezaten leku horietan zerbait aurrez prestatua utz dezaketela, edo han zerbait duten galde dezaketela. Azken hori oso garrantzitsua da mugikorrerako sarbiderik ez duten pertsonentzat; funtsezkoa da leku horiek ikusmen-mailan ezagutzea. Gero ahoa ere garrantzitsua da.
 

Urrian, sari hauetarako hautagaitza bidali zenean, prototipoaren etapan zegoen, ia prototipo osoa. Orain gehiago osatu da prototipo hori, eta webarena egin da. Horrez gain, aplikazioa garatzen hasi da; hau da, zer frameworks, zer programazio-liburutegi erabili... Izan ere, bertsio bat dago Androiderako, beste bat iPhonerako... Hasi gara garapenarekin.

Asmoa da udarako aplikazioaren lehen bertsio guztiz garatua izatea, eta pixka bat lehenago front bertsioa. Ulertu behar da bi zati daudela: batetik, aplikazio sinpleena erabiltzea, eta, bestetik, datu-basearen kudeaketa; izan ere, ideia hau da: erabiltzaileek ez dute aplikazioan baliozkotu beharko bazkaria eskatu badute; bestetik, dendek aplikazioaren bertsioa izango dute, adibidez, kafe bat gehiago gehitzeko edo kentzeko. Establezimenduek berek betetzen dute informazio hori, sarbidea dute eta informazioa eguneratu ahal izango dute.

Etxerik gabeko pertsonekin dudan esperientziatik sortzen da ideia. Orain, prototipoa badugu, kolektibo horretako pertsonekin elkarreraginean hasi gara, zer iruditzen zaien eta erabilgarria zaien jakiteko. Adibidez, ogitartekoetarako sarbidea bazutela esan zuten, normalean ematen duten zerbait delako, baina mahai batean plater beroak eserita edukitzea oso ondo zegoen, eta zati hori asko gustatu zitzaien.

Prozesu horrek denbora asko beharko du, eta ideia hau da: orain, erakundea modu ofizialean sortzen duenean, jendea kontratatu beharko da, eta taldeko pertsonaren bat taldeko kide izatea nahi dut. Hori ezinbestekoa da, ezin da taldeko pertsona baten eskutik ez doan konponbiderik egin, eta, horrela, gainera, lan-aukerak eskaini ahal izango dira.

Beti deitu izan dit gauzak aldatzen saiatzeak. Sentitzen dut hori egiteko gaitasuna baldin badut, ezin dudala egin, jaio egiten naiz. Beste pertsona batzuei kantatzea gustatzen zaien bezala, niri gustatzen zaidana eragina izaten saiatzea da. Nire egunerokotasuna pixka bat bada ere, saiatzen naiz hori egiten, nahiz eta irribarre bat lortu behar duen norbaitengan, ez dut besterik eskatzen. Hori enpresetan izan ditudan esperientzia guztietan nabaritu da, beti izan baitira edo gizartearen edo osasunaren aldera. Denborarekin gauza batek beste batzuk eragin ditu. Kolektibo bat aurkitu eta talde batzuen errealitatea pixka bat gehiago ikastera bultzatzen zuten gizarte-praktika batzuetan hasi nintzen, eta azkenean hori egin dut.

Lehenengo fasea zerbitzuen eta tresnen mapak egitea izango da. Armairu solidarioei buruz esan dudana ezin da oraindik atera, prozesu horrek lan gehiago eta kontrol handia eskatzen baitu mundu guztiak konfiantza izan dezan, bai familiak bai erabiltzaileak. Ahalegin handia eskatzen du horrek. Armairu fisikoak boluntarioek espazioak eskaini ahal izateko prestatuta daude. Horregatik da garrantzitsua konfiantzazko sare bat izatea eta profilak egiaztatzea. Finantzaketa gehiago behar duen beste ideia bat da armairu asko jartzeko aretoak alokatzea eta pertsona horiek beren gauzak ordaindu gabe utz ditzatela.

Asmoa ez da aplikazioa geldiaraztea, baizik eta datu gehiago ateratzea, kolektiboari buruzko datu gehiago, azterlanak lortu eta datuak aztertu ahal izateko. Estatistikako Institutu Nazionalak (EIN), 10 urtean, etxerik gabeko pertsonen bi azterketa egin ditu, eta horrek erakusten du informazio gutxi dagoela. Aplikazioaren bigarren zatian, datu gehiago lortu behar dira aplikazioko formularioen bidez, ez baitira nahitaezkoak, noski. Ni informatikaria naiz, baina Frantzian informazioari eta datu-zientziari buruz egin nuen master bat daukat, eta horrek prestakuntza ematen dio datuei buruzko diseinuaz eta programazioaz gain. Nire helburua datu eta ondorio estatistiko gehiago sortzen saiatzea da, aurreiritziak eraisteaz gain, beharrak datatzeko, horiek gabe ezin baita zehatz-mehatz jakin zer behar duten eta zer behar duten.
 

Asko informatu naiz proiektu hau aurrera ateratzen saiatzeko. Lehiaketa edo sari asko daude startupentzat, dirua sortzen duten ideientzat, baina gero gizarte-proiektuetarako oso laguntza eta laguntza gutxi daude. Horregatik, Gurutze Gorriari begiratzen diogu, ikusgarria delako eta eman dezakeen guztiagatik. Lehenik eta behin, Gurutze Gorriarekin bultzatzen saiatu nahi dut; izan ere, sariaren zati bat aholkularitza da, eta enpresa osatzeko zer gomendatzen didaten ikusi nahi dut, diru-laguntzak eskatzeko profil bat edo beste behar delako. Baina laguntzak badaude, aurkitu besterik ez da egin behar.

Beste gazte batzuk animatzea? Bai, aurrera guztiarekin. Esperientziagatik, ideia hori prototipoa zelako, eta ikustea Gurutze Gorria bezalako erakunde batek bere balioa eta eragiteko ahalmena aitortzen dituela. Horrekin bakarrik, aurrera eramateko motibazioa infinitua da. Zalantzarik baduzu, horrek ematen dizu behar duzun motibazioa.

Sarietara aurkeztu ginenean, prototipoaren etapan geunden. Saiatzeko, motibatzeko eta ahalik eta ondoen egiten saiatzeko modu gisa egin nuen, eta, egia esan, proiektuak urrats handia egin zuen hori lortzeko. Aurreko urtean aurkeztu eta galdu egin nintzen, proiektua oso oinarrizkoa zelako, hasieran nengoen, ez zegoen webgunerik, prototipoa ez zegoen osatuta eta gauza asko falta ziren. Baina aukera bat zegoela jakiteak edozeren gasolina ekarri zuen. Urte osoan aritu ginen horretan lanean, berriro aurkeztu ahal izateko. Guk deadline gisa erabiltzen dugu hori.